Moja rzeczywistość a Derealizacja / Depersonalizacja

Mentor

Proszę o wpisywanie w tym temacie waszych doświadczeń, spostrzeżeń, porad i innych aspektów dotyczących codziennego życia z D/D Smile

W wolnej chwili opisze dokładnie mój świat Smile

wojtekwojas4

U mnie występuje tylko derealizacja. Depersonalizacji jeszcze nigdy nie doświadczyłem(i dobrze). Derealizacją odczuwam bardzo rzadko. Przeważnie tylko gdy wieczorem siedzę przed komputerem, albo dmucham materac Smile

. Pamiętam jeszcze, że miałem potworną derealizację na dyskotece (kiedy jeszcze było widno).
Kiedyś byłem chory i poszedłem do apteki. Przy okazji kupiłem ten Aspargin. Dwa dni później niby wszystko OK, ale jak poszedłem do łóżka to miałem taka bezsenność, że zasnąłem o 4 rano, a obudziłem się dwie godziny później. Nie wiem tylko, czy to przez ten lek, czy przez gorączkę.

Kaja

Ja mam takie uczucie (wydaje mi się, że derealizacji) już od dawna. Przychodzi samo z siebie, czuję się wtedy niezdolna do niczego, nawet do myślenia! Wszystko dzieje się jakby poza mną, nic do mnie nie dociera. Takie uczucie jakby otępienia. Ostatnio derealizacja towarzyszy mi podczas ataku mroczków migoczących...Nie dość, że prawie nic nie widzę to jeszcze czuję się jak we śnie! Najgorzej jak dopadnie mnie gdzieś poza domem. Kompletnie nie wiem co się dzieje.

i.zenek

Patrzę się na znajome mi twarze, na mamę, siostrę i wszystkich wokół - wiem kim są, przecież się znamy, nie zapomniałam imion, nazwisk.. ale wydają mi się "dziwni". Dziwne wtarze, dziwnie się zachowują. Dziwnie rozmawiają. I nie wszystko o czym mówią, w pełni do mnie dociera. Słyszę słowa - rozumiem słowa - ale czy rejesteuję? Rozglądam się po pomieszczeniu.. wszystko, co znam i do czego jestem przyzwyczajona - jest jakieś inne. Nawet plakaty na ścianach - dziwne. Trochę jakby mi się to śniło? Trochę jakbym była pijana. Trochę jakbym miała sen na jawie. Wszystko znam, wszystko rozumiem - i wszystko mnie dziwi. Z tego dziwienia się, z tego nierozumienia otaczającej mnie rzeczywistości dostaję lęków. Czuję, że w środku - absolutnie w środku - wszystko mi się trzęsie. Tak jak po wypiciu 16 filiżanek mocnej kawy. Trzęsiawka. Swoje bijące nieco mocniej niż zwykle serce - dosłownie "słyszę". Nie bez kozery powiada się, że można mieć serce "w gardle" czy "w d..pie". Czuję wyraźnie jak wali. Siadam wystraszona, przerażona i czekam aż przejdzie, aż zrozumiem, że wszystko jest "tu i teraz".
Tak, ja to mogę z ręką na sercu przyrównać do "bycia na rauszu", stan podobny do tego, jak się wypije dwa, trzy piwa. Jeszcze nie pijana - ale już podpita. Jeszcze nie "z zerwanym filmem" ale już na pograniczu. Jeszcze nie nieprzytomna - ale już "słabsza". Jeszcze kumam, co mówią, co robią - ale jest to zniekształcone. Istotnie, to przypomina mi stan po dwóch piwach. Z tą różnicą, że po dwóch piwach - mam niesamowicie fajny humor. A tu.. pojawia się szereg lęczków i lęków a nawet zadatki na paranoję.
Przechodzi po kilku minutach. Smile

deedee · Gość

A ja napiszę w imieniu swojego chłopaka, może to kogoś z Forum pocieszy Smile

Otóż sama mam problemy z oczami od około roku,zaczęło się od męt, potem doszły punktowe błyski a w końcu (prawdopodobnie) śnieg (z objawów mam wijące się na jasnym tle leukocyty, w ciemnych pomieszczeniach widzę coś na kształt gruboziarnistej fotografii, no i coś mi jeszcze od czasu do czasu pomyka przed oczami jak spadająca gwiazda tyle że nie świeci, jest bez koloru Smile

). Mój chłopak ma podobnie, z tym że dopiero niedawno spytałam go o śnieg. Powiedział że śnieży mu od dziecka, nigdy mu tu nie przeszkadzało, dowiedziawszy się ode mnie o zjawisku derealizacji, przyznał że też takie od czasu do czasu przeżywa, a co więcej - lubi je Smile

Nazywa to "psychodelicznym" stanem, trochę jak w gorączce albo po trawie - lepiej mu się wtedy pracuje Smile

Nigdy się tym problemem nie zajmował, uznawał to za naturalne i, jak napisałam, w niczym mu nie przeszkadzające.

Widać, różny jest odbiór dolegliwości, hm.
Mnie niestety ruchy w oczach drażnią...

Kaja

Jak ja mam napady dr to nie mogę nic robić, najgorzej jak zdarza się to podczas nauki, albo przed kołeg/egzaminem. Jednak od czasu do czasu lubię poczuć świat inaczej. ;p

RazDwa · Gość

riannon · Gość

Oj, Mamuś! a ja myślałam, że wariuję!. Że mam zwidy i takie tam...

/najgorzej jest gdy mam śnieg. Boję się wtedy, że ślepnę. W środku wszystko krzyczy, chcę wołac po pomoc. A na zewnątrz...? Siedzę, patrzę w pustkę. Zauważam wszystko wokół, męża, dzieci, odpowiadam im, z opóźnieniem, co prawda i monosylabami, nie bardzo mnie to obchodzi. Lekarzowi rodzinnemu nie mówiłam, bo by od panikar wyzwał. Na izbie przyjęc też nie byłam - pewnie by pomyśleli, że psychiczna...
Ludzie, a ja przecież wcale nie jestem z tym sama!!!!!

Desu

Zdarzało mi się brać dekstrometorfan w celach rekreacyjnych - pisałeś, że może on indukować uczucie depersonalizacji. Ja jednak nic takiego nie czułem... a tak mi się przynajmniej wydaje.

gosia · Gość

cześć wszystkim,
ja zmagam się z mętami i śniegiem i takim błyskaniem miliony błyszcących punkcików na niebie czy śniegu od 2 lat, gdy powiedziałam o tym rodzicom bali sie że mam zakażone oczy czy coś jeździłam od lekarza do lekarza i każdy mowił ze jestem krótkowidzem który panikuje a mety to normalka, gdy przyszła matura i stresy i pojawił sie snieg ja go widze i w dzień i w nocy ;< stwierdzili ze mam nerwice i zmyślam, każdy sie ode mnie odwrócił i zostawił mnie z moimi oczami samą, czułam sie tak beznadzeiejnie ze tylko mi się to przytrafiło i nikt nie wie co mi jest, aż znalazłam wasze forum i poczułam się taka jak każdy Smile

znowu zapragnełam żyć, bo nie jestem nienormalną i sporo ludzi widzisz jak ja Smile

dziekuję że jesteście, bo sprawiacie ,że nie jest tak trudno Smile

Raptor

Wy piszecie, że macie ataki derealizacji. A ja mam tak cały czas. I śnieg optyczny też mam cały czas; to może ja mam coś innego. A może ŚO i derealizacja pojawiają się w czasie stresu, a że ja mam nerwicę lękową i towarzyszy mi przewlekły stres, to dlatego mi to nie znika. Nie wiem .. uciążliwe to jest. Żyć się normalnie nie da :/

Gość

Ja też miewam ataki śnieżenia, ale jakoś nie przejmuję się tym zbytnio... zresztą nie wiem czy w ogóle można z tym cokolwiek zrobić?! Dla mnie świat staje się wtedy bardziej nierealny niż jest w rzeczywistości i też w sumie lubię ten stan, bo wtedy nabieram takiego jakiegoś dystansu do świata...

Kleo108

Współczuję Ci Raptor! Śnieżenie i nerwica... to nie musi być przyjemny stan...

Mała 27 · Gość

Ja mam podobny problem tylko nie wiem czy to jest derealizacja czy depersonalizacja. Szczerze mowiac jeszcze pol godziny temu nie wiedzialam co mi tak naprawde dolega,dopoki nie przeczytalam kilka watkow na ten temat. Wiem tylko ze u mnie spowodowane jest to depresja,ktora mam juz od dosc dawna i ktora od miesiaca lecze. Nie zdawalam sobie sprawy ze istnieje taka "choroba", myslalam ze cos mi sie dzieje z glowa i ze jak nie zaczne sie leczyc to na starosc wyladuje w psychiatryku.
Ja mam te napady dosc czesto, zazwyczaj przybieraja one postac delikatna i znikaja szybko ale czasami te napady sa koszmarne. Zazwyczaj towarzysza im leki, wtedy boje sie spojrzec w lustro bo wydaje mi sie ze po drugiej stronie jest zupelnie inna osoba ktora patrzy sie na mnie z szyderczym usmiechem.
Mozecie mi powiedziec na czym dokladnie polega sniezenie? Czy to naprawde wyglada tak jak by snieg padal czy wszystko wydaje sie zamglone?

blabla · Gość

A ja mam podobnie jak Wy. Dodam do tego jeszcze falowanie krawędzi przedmiotów przy dłuższym wpatrywaniu się w nie. Podejrzewam HPPD(Hallucinogen Persisting Perception Disorder). Samo śnieżenie + męty mam od dawna, falowanie i kolorowe wzory niekiedy w ciemnościach to już moja wina. Czasem doświadczę derealizacji(nawiasem mówiąc przyjemne) i rzadko depersonalizacji(kiedy nie potrafię sobie odpowiedzieć na pytanie kim jestem). Nieprzeszkadzają mi te zjawiska, da się z nimi żyć Wink